PRZED ROKIEM  1961

Od Maciejowego Pola przez ulicę Róż do… szkoły.

 Granica Maciejowego Pola i Ołbina biegła wąską ścieżka wijącą się wśród kanałów, stawów, zielonych pól i zagajników. Dobra miejskie graniczyły tu z dobrami klasztoru Norbertanów. Do XVIII wieku rybne stawy, kanały, uprawne pola, dostarczały dóbr mieszkańcom Wrocławia. Parcelacja tych terenów rozpoczęła się po 1873r. Na przełomie XIX i XX wieku wytyczono ulicę Róż. Została ona zabudowana czynszowymi kamienicami, w podwórkach których było głośno i gwarno. Znajdowały się tam stajnie i powozownie bogatych mieszczan, małe manufaktury i fabryczki. Wśród zielonych drzew właściciele czynszowych kamienic pielęgnowali róże. Czas jednak płynął szybko, mijały lata.

I a następnie II wojna światowa zmieniła ulice. Zwłaszcza  II wojna, bardzo ja oszpeciła. Bombardowania tej części Wrocławia spowodowały duże zniszczenia. Pociski lotnicze trafiły ogrody, kamienice, manufaktury. Koniec wojny był końcem ulicy Róż. Nowe władze nadały jej nową nazwę – Juliana Ursyna Niemcewicza. Ulica Niemcewicza długo leczyła swoje rany. W końcu lat 50-tych w środkowej zniszczonej jej części pojawiły się ogrodzenia. Tam, gdzie stał dwupiętrowy domek, a w głębi uszkodzony wysoki komin i rozlatująca się stajnia, wjechały maszyny budowlane. Prace trwały krótko. Dużo ludzi, trochę sprzętu i dźwig, pracujący przez cały dzień, oznajmiło mieszkańcom pobliskich domów, że trwa budowa. Budowa szkoły. Mury wznoszono spiesznie, szybko starano się zakończyć budowę.

We wrześniu 1961 roku rozpoczął się pierwszy rok nauki w nowej szkole. Ulica Juliana Ursyna Niemcewicza otrzymała nowy budynek. Zbudowano dwupiętrowy, przestronny, gmach, salę gimnastyczną, przygotowano teren pod boisko. Otwarcie placówki było świętem mieszkańców osiedla. Dzieci szły do nowej szkoły, a było ich dużo. Uczyły się na trzy zmiany. Była nowa i wszyscy cieszyli się, że jest.